....සතුටු බිඳුවක්..... ..:| මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම....."

                   අනේ මන්ද මිනිස්සු මොනව හොයන්න මේ තරම් මහන්සි වෙනවද කියල. මම එහෙම කියන්නෙ මටවත් තේරෙන්නෙ නෑ මම මේ මොනව හොයන්නද මහන්සි වෙන්නෙ කියල.. මම එහෙම අදහස් කලේ මුදල් වලට වඩා ගැඹුරට ගිය දෙයක් ගැනයි.

                  පවනිත් මේ දවස් වල මගෙ ළඟ නැති ගතියක් හිතට දැනෙනව. එයා හිටිය නම් මොකක් හරි පිස්සුවක් නටල මගෙ හිත කොහොම හරි හදනව. මම ගන්න තීරණ ගැන තර්ක කරන්න හිටියෙත් එයා විතරමයි. අන්න ඒ නිසයි මේ වෙලාවත් පවනි නැති අඩුව මට තදින්ම දැනෙන්නෙ....

              මට හෙට බ්‍රිටිෂ් කවුන්සිල් එකේ ඉංග්‍රීසි තේරීම් විභාගය. දැන් වෙලාව හවස 6.40යි. හෙට විභාගයට හිටියට පංතියට දාන්න තව විශාල මුදලක් ඕන (මගෙ හැටියට ඒක විශාලයි :) ). තවම මට ඒ ගැන නිශ්චිත තීරණයක් නැහැ. ඊයෙ ඉඳල මම වෙනුවෙන් වියදම් කරන එකත් තාත්ත නැවැත්තුව. දැන් ගෙදරින් කෑම විතරයි. සතයක් වත් දෙන්නෙ නැහැ. මගෙ ලොකුම අඩුව මම ගන්න තීරණ වෙනස්වීමක් ද මන්ද....

                       එදා (මට මතක ඇති කාලෙ) මම ඉඳගෙන ඉන්නකොට මගෙ ඉස්සරහින් මම දැක්කෙ අර සුපුරුදු අතු සිඳල දාපු ගඩුගුඩා ගහයි තැඹිලි ගහයි. මම ඒ තැඹිලි ගහේ අතු දිහා බලාගෙන විඳපු මනෝභාවයන් කොච්චරක් ද... (click -> බාල බොළඳ )  මේ වෙලාවෙ මගෙ ඉස්සරහ මගෙ මේසෙ උඩ විනිවිද පේන පාට පාට බෝතල් වල සෙරමික් ධාරිත්‍රක, ප්‍රතිරෝධක, ආලෝක විමෝචක දියෝඩ පුරවල තියෙනව... හරිම කෘතීම පරිසරයක් වගෙ.. ඒ අතරෙ මම කරපු මගේම නිර්මානත් තියෙනව.

                      ඈතින් පන්සල් පාර දිගේ මල් පුරවපු උරයකුත් අරගෙන බෝම හිමින් ළඟින් ළඟින් අඩිය තිය තිය කවුදෝ මන්ද පන්සල් යනව. පවනි හිටිය නම් කියයි "ඔයත් කවද හරි වයසට ගිය දවසකට ඒ වයසක කෙනා වගෙ ඔයත් ඒ විදියටම මල් පුරවපු උරයකුත් අරගෙන පන්සල් යයි" කියල. ඒත්... මමත් කටකාරයි නෙ.. මම එක පාරටම අනිත් පැත්තට කියාවි, "නෑ... මම ඒ පාරෙන් නෙමෙයි නෙ පන්සල් යන්නෙ, කණිෂ්ක මාමලගෙ වත්තෙන් පැනල නෙ" කියල. අනේ මන්ද මමත් කියවන විකාර... නේද?

හරිම නිශ්ශබ්දයි..... පාරෙ පන්සල් යන කෙනෙක් කියවන මොන මොනවදෝ ඈතින් ඇහුන. ඒත් එක පාරටම ආයෙ පන්සලේ කවි බණ වාදනය වෙන්න පටන් ගත්ත හයියෙන්... 

ඒත් එක පාරටම ආයෙමත්...

(වටපිටාවෙ කොයි තරම් සද්ද තිබුනත් හිත් දෙකක්, පුද්ගලයක් දෙදෙනෙක් අතර දැඩි නිහඬතාවක්... විනාඩි දෙක තුනක...)

               ඔව්.. මම මාම එක්ක කතා කලා. එයා මට ඒ ගාන ගෙවන්න චෙක් එකක් දෙන්න පොරොන්දු උනා. ඒ වෙලාවෙ මට දැනුන සතුටට මගෙ හුස්ම හිර උනෙ නැති ටික විතරයි. ඒ තරමට මම සතුටින්. මාම පත්තු කරපු හඳුන් කූරු සුවඳ මගෙ එක නාස් පුඩුවක් දිගේ තදින්ම ඇදිල ගියා හරියට සිත එකඟ වෙන්න මත් වුනා වගේ... මොකක්දෝ කියාගන්න බැරි ලස්සන දේක නැගල ගොඩක් සතුටින් මම පාවෙනව වගෙ දැනුන...

මොකක්දෝ කියාගන්න බැරි ලස්සන දේක නැගල ගොඩක් සතුටින් මම පාවෙනව වගෙ දැනුන...

           ඒ මනෝ ලෝකෙ ටිකක් වෙලා අතරමං වෙලා හිටපු මම ආයෙමත් පියවි ලෝකෙට ආවෙ මේ දුන්න ගාණ කවද හරි ගෙවන්න මම දැන් වැඩ කරන්න ඕන නේද කියල මතක් උනාමයි... ණයට හරි සල්ලි දෙන්න වත් කෙනෙක් උන්න එක ගැන සතුටු වෙලා මම ආයෙත් වැඩ පටන් ගත්ත....

ප.ලි. - ගොඩක් කලින් ඉඳල ලියල තිබුන පෝස්ට් එකක්... ඒත්... .ඒක හරි හැටි අවසාන කරල තිබුනෙ නෑ. හිත එකලාසයක් නැතුව එක එක බය හිතෙන දේවල් හිත හිත ඉන්න අතරෙ...  මේක දැකපුවම.. මට ආයෙමත් ඒ පරණ සිදුවීම මතක් උනා.
පෝස්ට් එක ලියන්න කලින් තිබුන හිත කොහෙ ගියා ද කියල හොයාගන්න බැරි තරම් වෙනස් වෙලා තිබුන පෝස්ට් එකේ අවසානය ලියල ඉවර වෙනකොට....

ප.ප.ලි - පවනි වගෙම විසේකාර, දඟ වැඩ කරන විදියෙ කෙනෙක් ජීවිතේට ළං උනත්... ආ පයින්ම ඈ හැරිල යන ගමන් තමයි දැන් ඉන්නෙ... ඒ නිසා ද කොහෙද හිතත් ටිකක් විකාර වෙලා තියෙන්නෙ...

කෝම උනත් පවනි ගෙ අඩුව පුරවන්න බෑ වෙන කාටවත්... මම ඒක තේරුම්ගත්ත හොඳටම...