ඒත්... ඒ කාලෙ... මට අමුතුවෙන් දැනෙන්න තනිකමක් පාලුවක් තිබුනෙ නෑ මගෙ ජීවිතේ. එහෙමයි කියල ඒ කාලෙ මගෙ ජීවිතේ විවිධත්වයක් තිබුන කාලෙකුත් නෙමෙයි.... පාලුවක් තනිකමක් නැති උනාට... නොදැනුනාට.. කරන්න වැඩක් නැතුව...උදේට කාල ආයෙ දවල්ට කනකම් ඇඳට වෙලා බිත්තිය දිහා බලාගෙන හිටපු කාලයකුත් තිබුන.. ඒත්.. එහෙමයි කියල.. මට කම්මැලි ගතියක්.... පාලුවක්.. තනිකමක්... මගෙ හිතේ අහලකවත් තිබුනෙ නෑ.. මම හොඳට කෑව..බිවුව... මට කිසි ලෙඩක් තිබුනෙත් නෑ,,,, මම ඒක ෆට්ටෙටම වින්ඳ...
ඒත් අද.... මට හරි අමුතුයි... එච්චර පුරුදු වෙලා හිටපු මාව හොඳටම වෙනස් කලා එක චරිතයක්... ඒ චරිතය ගොඩාක් පාලුවෙන්.. තනිකමෙන් හිටපු චරිතයක්... කොටින්ම 365 දවසම ගෙදරට වෙලා හිටපු කරන්න විශේෂ වැඩක් නැතිකමට...දවසම වගෙ ෆේස්බුක් එකට වෙලා හිටපු චරිතයක්... ඒ කාලෙ මම දවසටම එක පාරයි ෆේස්බුක් එන්නෙ.... ඒ එන්නෙ අලුත් පිංතූර, කොමඩි ටිකක් බලල පොඩ්ඩක් සතුටු වෙලා අලුත් දෙයක් බලල යන්න මිසක ෆේස්බුක් එක හැමදාම කියනව වගෙ "connecting people" වෙන්න නම් නෙමෙයි. ඒ චරිතය හරි අමුතු විදියට මාව එයාට නතු කරගත්තෙ.... කොයි තරම් ද කියනව නම් දැඩි හිතක් එක්ක දැඩි ප්‍රතිපත්ති තිබුන මාව බලල් පැටියෙක් වගෙ එයා ඔන්ලයින් එන වෙලාවට මාවත් ඌන්ලයින් ගෙන්නව ගන්න සමත් උනා. තවත් පුදුමයක්. මගෙ ෆේස්බුක් යාලුවො හොඳටම දන්නව, මම ෆේස්බුක් දවසෙම ලොග් වෙලා හිටියත් ඔන්ලයින් නම් යන්නෙ නැති විත්තිය.
දවසට එක පාරක් කෑම කන ගමන් විතරක් ෆේස්බුක් ගිය මාව ගෙදර ඉන්න කොයි වෙලෙත් ෆේස්බුක් එකට ගෙන්නවගන්න ඒ චරිතය සමත් උනා. (මගෙ ෆේස්බුක් එකේ ඕන තරම් චරිත ඉඳීත්දිත් මේ අමුතු චරිතය තමයි මට අල්ලල ගියෙ ඒක කරපු වැඩ ටික නිසා, මොකද එයාට කලින් ඉඳල අවුරුදු ගාණක ඉඳන් මගෙ ෆේස්බුක් එකේ හිටිය චරිත වලටවත් ඒ වැඩ ටික කරන්න සමත් නොවුන නිසා..). කොටින්ම මාව උදේ ඇහැරුණ වෙලාවෙ ඉඳල වැඩට යනකනුත්, ආයෙ කෑම කන පැයේදිත්, ආයෙමත් වැඩ ඇරිල ආපු ගමනුත් මාව එයාට ඕන විදියට ෆේස්බුක් ඔන්ලයින් ගෙන්නවගත්ත. ඒ චරිතය ගැන පොඩ්ඩක් හොයන්න ඇති වෙච්ච අමුතු ආසාව නිසාම මමත් එයාට විතරක් ඔන්ලයින් දාල ෆේස්බුක් යනව ඒ දවස් වල..
ෆෝන් එක ගෙදර දාල වැඩට, පංති වලට පවා ගිය මට.. අන්තිමේ වොශ් රූම් ගිහින් එන ටිකටත් ෆෝන් එක ඈත් කරන එක පවා අපහසු තත්වයකට ගේන්න ඒ චරිතය සමත් උනා.. කොහොම හරි ඒ චරිතය මාව ෆෝන් එකටයි ෆේස්බුක් එකටයි ඇබ්බැහි කලා. ඒ චරිතය නම් කොහොමත් ඒ දෙකටම ඇබ්බැහි වෙලයි හිටියෙ. :)
ඒත් අද.... අද හරි අමුතුයි....
ඒ චරිතය දැනට දවස් දෙකකට විතර කලින් එයාලගෙ බාප්පලගෙ ගෙදර ගිහින්. ඒ නිසා ෆෝන් එකෙන් මැසේජ් කරන්නවත් ෆේස්බුක් එකෙන් මැසේජ් කරන්නවත් ටිකක් අමාරුයි ලු. බාප්පයි ඒ කට්ටියයි නිතර එයාගෙ ෆෝන් එක ගැන විමසිල්ලෙන් ලු. ගියපු දවසෙම එයාගෙ ෆෝන් දෙකෙන් එකක් බලන්න කියල ඉල්ලගෙන මැසේජ් කෝල් එහෙම ඔක්කොම බැලුව ලු. වෙලාවට එහෙ යන්න කලින් ඒකෙ ඔක්කොම ඩිලීට් කරල තිබුන නිසා ශේප් වෙලා. ඊයෙ දෙවෙනි දවස. ඊයෙ නම් ඔය ඔක්කොම හිටියත්... කීපවතාවක්ම හොරෙන්ම ෆෝන් එකෙන් ෆේස්බුක් ලොග් වෙලා මට මැසේජ් කරා. චැට් කරා. ඒත් අද.... අද තුන්වෙනි දවස... අද දවසටම උදේ ආපු ගුඩ් මෝනින් මැසේජ් එක විතරමයි..... මට ෆෝන් එක ෆේස්බුක් එක නැතුව ජීවත් වෙන්න බැරි තත්වෙට පත් කරපු කොයි වෙලෙත් හැම විනාඩියකම ෆෝන් එකෙන් ෆේස්බුක් එකෙන් මගෙ ලගට වෙලා ඉඳන් මාවත් ලඟින් තියාගත්තු ඒ චරිතෙ... නිහඬයි දවසම...
මාව දාල ගිහින් නම් නෑ... මට ඒ චරිතය එක්ක තරහ යන්නෙත් නෑ...
ඒත්..
මෙහෙම වෙලාවට මට හිතෙනව අර ඉස්සර වගේ, "ශේහ්... ආදරේ නොකර හිටිය නම් මෙහෙම වෙන්නෙ නෑ නෙ" කියල...
ඔව්... එහෙම වෙන එකක් නම් නෑ තමයි... ඒත් එහෙම උනා නම් අඩු ගානෙ මම උන්නද මලා ද කියල වත් බලන්න කෙනෙක් ඉතුරු වෙන්නෙත් නෑ නෙ මට...
ඒකෙත් දෙපැත්තක් හැම එකකම වගේ.... නේද...
:)
ප.ලි. - මේක මම ගොඩාක් ඉස්සර... ගොඩාක් ඉස්සර ලියපු එකක්....අදට වලංගු නැති එකක් (මට ) ඒත් අමතක වෙන්න කලින් පෝස්ට් කරල දාන්න හිතුන.... මොකද මේක ගිය අවුරුද්දෙ ලියපු එකක්.... :)
