javascript:void(0)

Wednesday, August 31, 2011

13 (X) පංති කාමරය තුළදී.... ..:| මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම....."

පිංතූරෙ බාගත්තු තැන නම් හරියට මතක නෑ
               අනේ මංද.. ගොඩාක් කාලෙකට පස්සෙ ආයෙත් ආර්ට් එකේ බිල්ඩිමට නගින පළවෙනි පඩිය ළඟදි මගෙ හිත ඔක්කොටම කලින් නැවතුනා.. 


මේ පඩිපෙලමේ ශාලාව මගේ ජීවිතයට කොයි තරම් හුරුපුරුදු වුනත් සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ, ඒ කියන්නෙ මයෙ හිතේ සති හතර පහකට විතර පස්සෙ ආපු නිසාද කොහෙද ; මට හරි අමුත්තක් දැනුන... ශිෂ්‍ය නායකයො පිරිල ශිෂ්‍යයින් පරීක්ෂා කරන ගේට්ටුව ලඟදි කක්කුට්ට මගෙ දිහා වැරැද්දක් අල්ලන්න වගේ බලාගෙන ඉද්දි වත් මට ඒකෙ කිසි අමුත්තක් දැනුනෙ නෑ...  
                  ඊට පස්සෙ අපේ බි.සී. සර් ලඟට ඇවිත්," උඩට යන්න අදහසක් නෑ වගේ" කියල මගෙ පිටට තට්ටු කරනකම්ම මම මොනවදෝ කල්පනා කර කර හිටිය කියලයි පවනි නම් කීවෙ.. කලා අංශෙ ඇතුලෙ හමන හුළඟෙත් මොකක්දෝ වෙනසක් තියෙනව වගේ. එදා වාර විභාගෙ ලියද්දී ආව වගේ බෝ ගහේ ඉඳල ආදරණීය සීතල සුළඟ අද මාව හොයාගෙන ආවෙ නෑ.... මම හිතන්නෙ ඒකයි මට දැණුන වෙනස......
                    අම්මගෙ තනපුඩුවෙ එල්ලිලා කිරිබොන වසුපැටියෙක්ගෙ බෙල්ලෙ බැඳපු සීනුව නාද වෙන වෙලාවට ඇහෙන විදියෙ හඬක් මගෙ සවන් පත්ලටම කිඳාබහින්න වැඩි වෙලාවක් ගත උනේ නෑ. ඒ නාදෙ මගේ කර්ණශංඛයටදරන්න බැරි තරම් උන වෙලාවෙදි මගෙ සිතේ ඒකාග්‍රතාවය නැති වෙලා මට මොකක්දෝ වුනා... පවනි නම් කියන්නෙ ඒ වෙලාවෙ පංතියෙ හිටපු කොල්ලො ටික හිනා වුනේ මම ලේන්සුව අතේ ඔතන් ඒකෙ කෙළවරක් හප හපා ඉන්නව දැකල යි කියල... මන්ද.. මට ඒව මතක නෑ. :)
මම සාමාන්‍යයෙන් ඉස්කෝලෙ යනකොට ලේන්සු දෙකක් අරන් යනව... එකක් සාමාන්‍ය පාවිච්චියට.. අනික ඉඳගන්නකොට පුටුවට එළන්න... මම කැමති උනේ නෑ ඉස්කෝලෙ ඇරිල දූවිලි නාගෙන පිස්සෙක් වගේ යන්න.... මට යන්න තිබුනෙත් ප්‍රදේශයෙ ප්‍රධාන බාලිකා පාසලක් ලඟින් නෙ.. ;)  ඉතින් සුදු දිග කලිසමෙ වටිනාකම ගෙදරට යනකම්ම රැකගන්න මම සෑහෙන මහන්සි උනා ඒ කාලෙ... ;) ඉතින් වැඩිපුරම ඉන්නෙ ඒ ලේන්සුව අතේ ඔතාගෙන තමයි...
ඔන්න ආයෙමත් අවුට් ඔෆ් ටොපික්... :-D
                මගෙ වෙලාවද අවේලාවද කියන්න දන්නෙ නෑ, ඒත් තර්ක ශාස්ත්‍රය උගන්වන ගුරුතුමියයි සිංහල ගුරුතුමියයි අද පාසල් ඇවිත් තිබුනෙ නෑ... නැවතත් කලා අංශයෙ හොඳම පංතියක දකුණු පැත්තෙ තුන්වෙනි පේලියෙ මම තනියම ඉඳගෙන හිටිය... මගෙ සෙට් එකම මට පිටිපස්සෙ පේලියෙ..
                කවුළුවෙ කම්බි අතරින්, ඈත පිට්ටනියත් ළඟම තිබ්බ අඹ ගහත් අතර දුර වෙනස නට එච්චරම දැණුනෙ නෑ. ඒ අඹ ගහට මම කී පාරක් නැගල තියෙනවද කියලවත් මට මතක නෑ.. ඒ තරම් මම අඹ කඩල ඇති ඉස්කෝලෙ හවස හිටපු දවස් වල.. එතකොටම ආයෙ ඔලුවට පොල්ලෙන් ගැහුව වගේ ඇරිසෝන අහනව " උඹ දැන්ම ෆේස්බුක් එන්නෙ නැද්ද කියල... හීන ලෝකෙන් පොඩ්ඩක් මිදිල අපි ෆේස්බුක් එකේ පැය ගානක් ෆෝන් වලින් මරා......ගත්ත. :)
                ඉස්කෝලෙ ඇරිල නැහැ තවම... ආයෙමත් මට සුභය ව මතක් උනා... ඉතින් මම ඇරිසෝනවත් 10.30ට ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුවෙන් එළියට දාල මම ආයෙ පොත් ටිකත් අරන් ඡායාරූප සංගම් කාමරේට ආව....

                ප.ලි. - මම ඉස්කෝලෙ යනකොට පොත් ටික අතේ ගෙනිච්චෙ.... බත් එකක් ගෙනිච්චත් ඒක අපේ ගෙවල් ලඟ ඉඳල ඉස්කෝලෙට එන වෙන බුවෙක්ගෙ බෑග් එකට දාල තමයි මම "පාසල් සේවය" බස් එකට නගින්නෙ...  Art එකේදි ආයෙ බත් එක අරන් අපේ රූම් එකෙන් තියනව....

Monday, August 29, 2011

...........................................කා.කා.ස..................................... ..:| මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම....."

                 ම්.... තවත් එක නුපුරුදු නුහුරු අත්දැකීමක්.. මේ තරම් ජනාකීර්ණ නගරයක මේ වගේ නිස්කලංක පරිසරයක් තියෙනව කියල දැක්කමත් පුදුම හිතෙනව.. මම මේ කොහේ ගැන කතා කරනව කියලද පවනි හිතන්නෙඔව්, ඔයා හරියටම හරි. ඔයා කොහොමත් ඒක දැනගෙන සිටිය යුතුයි නෙ! ;) ඔව්, මේ වත්තල නගරය.. පෙළින් පෙළට වාහන ඇදෙන ඝෝෂාකාරී පරිසරයකින් යුක්ත වත්තල නගරය කෙළවරට වෙන්න තියෙන මඟුල්පොකුණ ආවේ මරියා කණිෂ්ට විද්‍යාලයෙ තුන ශ්‍රේණියෙ පන්තියක ඉඳගෙනයි මේ ලියන්නෙ. ඔයාලට පුදුම ඇති මම මොනවද එහෙ කරන්නෙ කියල? නේද?

              ඔව්, ඇත්ත මම අපේ තාත්තගෙ කා.කා.ස විදියට මැතිවරණ රාජකාරි වලටයි මම ඇවිත් ඉන්නෙ. තාත්ත මේ ඡන්ද මධ්‍යස්ථානෙ ජේෂ්ඨ ඡන්ද ස්ථානාධිපති. එයා කැමති වුනේ නෑ කා.කා.ස. විදියට පිට කෙනෙක්ව එක්කන් යන්න. ජීවිතේට ඒ වගේ රාජකාරියක් කරල නැති මට ම ඒ අත්දැකීම ලබාදෙන්නයි තාත්තටත් ඕනෙ වුනේ.. කොහොමත් තාත්ත අයියට වඩා මාත් එක්ක තමයි එකතු කියල පවනි නිතරම කියන කතාව ඇත්ත කියල හිතෙන්නෙ මේ වගේ වෙලාවට තමයි. රුපියල් සීයක් දීල ගත්තු පොල්කටු මුද්දත් මට මෙතැනදි අහිමි වුණා. ඒත් වෙනද වගේ දුකක් දැනෙන්න  තරම් මගෙ හිත පිරිල නෑ... ඒක හිස්! මේ වගේ තැනක තනියම ඉන්න තිබුන නම් කියල හිතුන වාර අනන්තයි.. ඒ අතරින්, වික්ටර් රත්නායක මහත්මයා ගායනා කරන ගීතයක් මට හොඳින්ම ඇහෙනව....;
      " තනි තරුවේ........
         ඔබත් ඔතැන ඔහොම ඉන්න.....
          මමත් මෙතැන මෙහෙම.. ඉන්නවා.... "
               ඒ ගීතයෙ උච්ච අවස්ථාව මගේ හදවතට තදින්ම කා වැදුන..," තනි තරුවේ.....වේ...." හිතාගන්න බැරි පුදුම විධියෙ දුකක් මට දැනුන..

           ගහ මොකක්ද කියල කියන්න හරියටම කියන්න දන්නෙ නැති වුනත් ඈතින් හිටපු වෘක්ෂ රාජය මගේ ජංගම දුරකතනයෙන් නික්මුණු වික්ටර් රත්නායක මහත්මයගෙ " හිත මිතුරු සුලඟ ළඟ එන වැහි වළාවට කියන්....." සිංදුවෙ තාලෙට නටමින් හිටිය. මම මීට වඩා තවත් අවුරුදු තුන හතරක් බාල වුණානම් මමත් ඒ ගහට නැගල ඒ ගහේ කොළත් එක්ක තාලෙට නටාවි නේදෝ යි කියලත් මට හිතුන....
          ඒත් මට ඒක කරන්න බැහැනෙ.... ඒ ගැන ගොඩක් දුක හිතුන නිසා මම තීරණය කලා එහා පැත්තෙ වතුර ටැංකියට නැගල ටිකක් වටපිටාව බලන්න....
 බැස්සම ඉතුරු ටික බලමුකො....
:D :D :D

                                                                     2010/01/25

Saturday, August 27, 2011

කෙටවලදී... ..:| මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම....."


              එක්දහස් නවසිය බර ගණන් වල නොවුනත් එදා නොවැම්බර් නව වෙනිද.මම උදේ නැගිටිනකොටත් මොකක්දෝ හින්ද හරිම කාන්සියක් දැනුන. කොණ්ඩෙ කපාගන්නවත් රැවුල කපාගන්නවත් මයෙ ඒ තරම් හිතක් තිබුනෙ නෑ... උදෙන්ම ඇඳගෙන ලෑස්ති වෙලා හිටියත් (ඉස්කෝලෙ යන්න) බත් ටික කාල ඉවර වෙනකොට බස් එකට වෙලාවත් හරි. ටක් ගාල එක බස් එකක නැගල හන්දියට ඇවිත් සුපුරුදු "පාසල් සේවය" බස් එක එනතුරු තුෂාරත් මමත් ලහිරුත් බලාගෙන හිටිය.. උදේ පාන්දරම අතුරුපස ටිකකුත් තියල හිටිය නිසා දාඩියත් ටිකක් දාලයි තිබුනෙ. 

               නැවතත් සුපුරුදු බස් රථයටම නැග්ගත් ඒකෙත් මොකක්දෝ අමුත්තක් තිබුණ.  එදා වගේම මාත් එක්ක ෆිට් එකේ හිටපු මගේ ප්‍රදේශයේ ප්‍රධාන බාලිකා විද්‍යාලයකට යන නංගිල සහ මගෙ යාලුවො ටික එක්ක කතා කරන්න මොකක්දෝ අමුත්තක් දැනුන... (ඒ පාසලේ නම කියන එක හරි නැහැනෙ නේද..) වෙනදට නැති පාළු කාන්සි ගතියක් හිතට දැනුන.. හිතනව මේක කියවන කෙනෙක්ටත් මේ මොහොත වෙද්දි ඒ මගේ හැඟීමම ප්‍රතිජනිත කරවන්න මට පුලුවන් උනා කියල.... මන්ද
, ඒක ඉතින් දන්නෙ කියවන ඔයාලනෙ...
         
               ඒ කාන්සිය මකා ගන්න සුපුරුදු පරිදි " බස් ඒකේ කෑ ගහන" පවනිගෙ චරිතේ නැවත හදා ගන්න උත්සාහ කලත් ඒකත් ඒ තරම්ම සාර්ථක උනේ නෑ..!!  ඒත් බස් එකේ යන කට්ටියට නම් මගේ කටහඬින්ම ආයෙ අලුත්ම නැවුම්ම බවක් දැනෙන්න ඇති (ඇති කිවුවට මම ඉන්න දවසට
school bus එකම හරිම Active, මාර fun කියල නගරෙ ප්‍රධාන බාලිකා පාසල් තුන වගේම අනිත් පාසල් වල කොල්ලො කෙල්ලො ටිකත් මගෙ මූණටම කියල තියෙනව)...

              
කොහොම හරි ඉස්කෝලෙ ලඟදි බස් එකෙන් බහින්න පවනි මට ඉඩ දුන්නෙ නෑ.. එහෙමම ඇවිත් (මගේ බල ප්‍රදේශයේ) ටවුන් එකේ බස් ස්ටෑන්ඩ් එකෙන් බහිනකොටම තමයි මට ආයෙ චතුරව හම්බ උනේ.. මම කෙටවල යන්න තීරණය කලා... හැබැයි නාන්න නම් නෙමෙයි....

            
ශ්‍රේෂ්ට ඉර එළියේ පහස ලබමින් මහපොළවට දාඩිය බිංදු සිය කැමැත්තෙන්ම පිරිනමමින් මමයි චතුරයි පයින්ම  කෙටවලට ආව.. ඉර එළියෙන් මුවා වෙච්ච පඳුරක් යට ගලක් උඩ වාඩි වෙලා ගලාගෙන යන වතුර පාර දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට ඇගට පතට වගේම ඇස් දෙකටත් අමුතුම සනීපයක් දැනුන.. අපේ ජීවිතෙත් මේ වගේද මන්ද කියල මට හිතුන... දීර්ඝ විඩාබර ගමනක් ගෙවාගෙන අපි එන්නෙ කොයි තරම් සොඳුරු තැනකටද....? එතකොට අපේ නාට්‍ය කලාවෙ ශ්‍රේෂ්ටතමයෙක්  වෙච්ච මහාචාර්‍ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර සර් එයාගෙ පොතක කියල තිබුනු කතාවක් මට මතක් උනා," මෙලොව ඇත්තේ යාම් හා ඊම් පමණි....."  මට ඒක හරියටම මතක නෑ.. ඒත් අපි යා යුතු සුන්දර තැන මෙතන නෙමෙයි කියල පවනි හිමි හිමීට මුමුණනව මට ඇහුන. එක අතකට ඒක ඇත්ත වෙන්නත් ඇති. ලා දුඹුරු පාට වෙච්ච සැඩ වතුර පහර ඒ විදියටම ගලාගෙන ගියා...ඒ ගියා වගේ මටත් ඒ වතුරෙ ගලාගෙන යන්න තිබුන නම් කියල මට හිතුන. ඒත් ඒ විදියට මට ගලාගෙන යන්න බැහැනෙ.. ඒකත් එක ජීවිත කතාවක්... අපි ඒ කතාවට අදාල නැහැ මම හිතන්නෙ...  ඒ අතරතුර මේ ලියන වාක්‍යයෙ "අ" යන්න ගාව ඉඳල තවත් පුංචි කලු කූඹියෙක් එයාගෙ කතාව ලියනව.. එයා ඒ වෙලාවෙ (හිතන්න පුලුවන් උනා නම්) මොනව හිතන්න ඇතිද?
 
             එයාගෙ ජීවිත කතාවත් විශ්ව ගම්මානයක් වෙච්ච මේ පුංචි සයිබර් අවකාශෙ කවද හරි ලියවෙයි කියල? ඒත් ඒ වෙනකොට එයා ජීවතුන් අතර ඉන්න එකක් නෑ කියල..? ආයෙමත් පෙණ බුබුළු පිඹ පිඹ වතුර පාර කැරකි කැරකි වේගෙන් ගලාගෙන යනව... මාවත් ඒ එක්ක කැරකෙනව වගේ දැනුන මම වෙන පැත්තක් බලාගත්ත....


සැළකිය යුතුයි - වතුර පහර වේගයෙන් ගලාගෙන ගිය "කෙටවල ඇනිකට්" එක සහ කලු කූඹියා හැර අනෙක් සියලු නම් ගම් මනඃකල්පිතයි...

Friday, August 26, 2011

කඳුළු බිඳුව... ..:| මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම....."

  කඳුළු බිඳුවට
    කුමට උපමා
      කුමට ආලය
       මේ තරම්?
         වේදනාවේ
            දුකෙහි
              විරහවෙ
                 කටුක පිළිතුර
                      එයම බව
                         තව
                            දැන දැනත්..

Thursday, August 25, 2011

හඳ මාම..... ---> :) ..:|මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම.....

          මතකද? චූටි කාලෙ අපිට කිරියි පැණියි ගෙනත් දෙන;
                    "හඳ මාම"?

        අම්ම චූටි කාලෙ කියනව පුතාගෙ මූණ හඳක් වගෙයි කියල (ඔව්, හැබැයි මට නම් නෙමෙයි..!!). ඒ හඳ එළියෙන් දිව්‍යාංගනාවොමල් පෙති වල ලස්සන සිංදු ලිව්ව කියල කියනව....? මතකද හඳේ සුදු හාවෙක් ඉන්නව කියල....
ඒත්... 
       ඒත් කවදාවත් ඉර ගැන එහෙම කියල තියෙනවද?? මතකද චූටි කාලෙ චිත්‍ර කතා වල ඉර මාම තරහෙන් රවාගෙන ඉද්දි හඳ මාම හිනාවෙන හැටි ඇඳල තිබුන විදිය.. සමාවෙන්න... ඉරට "මාම" කියල කතාවත් නොකරන තරමට අපි ඉරත් එක්ක තරහයි... ඒ කාලෙ අපි ඉර ගැන හිතුවෙ කිසිම කරුණාවක්, හිතේ තෙත ගතියක් නැති දරුණු සතෙක් විදියට... ඒත්....
      ඒත් දැන් ඒක සාධාරණයි කියල ඔයාට හිතෙනවද? අම්ම ඔයාගෙ මූණ උපමා කලේ කිසිම ජීවයක් නැති ආවාට වලින් පිරිච්ච කාන්තාරයක් වගේ චිත්ත රූපයක් මවාගෙනයි කියල ඔයාටහිතෙනවද? පැණි බිංදුවක් තියා දිය පාරක ලකුණක් වත්..? ඒත් ඉදිරියට විද්‍යාව එහෙම දේවලුත් හොයාගනීද මන්ද.... ඒත් බලන්න ඉර දිහා... නෑ එපා!!! ඔයාගෙ ඇස් දෙක පිච්චෙයි. ඒ තරම් එයා දරුණුයි...  ඒත්...
          ඒත් එයා අපිට කොයි තරම් අනුකම්පා කරනවද? අනික හඳ වගේ නෙමෙයි, අපිට යුක්තිය පසිඳල වැරදි කරපු අයට දඩුවම් නියම කරන එකත් එය කරනව... ඒත් ඒ එයාගෙ නපුරුකමටවත් අපිට නපුරක් කරන්නවත් නෙමෙයි... අපිටම යහපතක් කරන්නයි... එයා එයාගෙ හිත උණු කරගෙන ඒකෙ බලයෙන් එයාගෙ රශ්මිය ඈතට විහිදුවල අපිට, අපේ පොළවට, ගස් වැල් වලට ජීවය පිඹිනව... විද්‍යාව යාන්තමට වත් ඉගෙනගත්තු අය වෙච්ච අපි දන්නව ප්‍රභාසංස්ලේශනයට ඉර එලිය අත්‍යවශ්‍යයි කියල. හිතන්න එයා එයාගෙ හිත උණු කරගන්න කොයි තරම් දුක් විඳිනව ඇත්ද?
          වංචාකාර හඳ ඒ අහිංසක ඉර'ගෙ එළිය අරගෙන ඒව අපට දීල හොඳ හිත දිනාගන්න හදනව කියල හිතෙන්නෙ නැද්ද? ඒත් ඒ රශ්මියට පුළුවන්ද අපට ජීවය දෙන්න?? බැහැ නේද? ඒත්.....
ඒ තරම් අපිට උදව් කරන පරාර්ථකාමී ඉර'ට අපි සලකන විදිය හරි ද? 
"අහිංසක ඉර'ට වංචා කරල රවටල අනුන්ගෙ පානෙන් එළිය බලන සඳට උපමා ගෙතුවෙ කුමටද?"
:)

වළාකුළු.... ..:| මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම....."




පාවෙලා යන වළාකුළු.. නිහඬයි..... නිහතමානියි... ඒ නිහඬ බව, චාම් බව... හරි පුදුමයි නේද? නුවර වැව හිඳිච්ච සීතල හවසක වැව් පිට්ටනියට වෙලා එයා දිහා බලන් ඉන්නකොට එයා එයාගෙ මූණ, එයාගෙ සිනිදු පුළුන් වලින් ගෙත්තම් කරල පෙන්නනවාදෝ යි කියලත් හිතෙනව......

     ඒ නිහඬ නිහතමානී බව දැක්කම එයා බොහොම දරුණු දේවල් කරල හිතන්නවත් පුලුවන්ද?

          වෙලාවකට අපිත් එක්ක තරහ වෙලා යාලුවොත් එක්ක ඈතට යනව.... වෙලාවකට තරහින් මූණ කලු කරගෙන ගින්දර විසි කර කර කෑ.... ගහනව.... ඒත්..
ඒත් තවත් වෙලාවකට අපිට එයාව අත්‍යවශ්‍යයි කියල එයාට හිතුන වෙලාවට ගොඩක් දුක හිහිල එයාට ඒ දුක දරාගන්න බැරුව යනව......
          අන්න එහෙම වෙලාවකට එයාගෙ ඇහෙන් වැටෙන කඳුලු වලින් අපිව ජීවත් කරවන්න එයා උත්සාහ කරනව....
ඒත්....

දෙවන වර - සාමාන්‍යපෙළ ගණිත ප්‍රශ්න පත්‍රය.. - + x / 1234567890 ..:| මතක වස්තුව |:.. "කල්පිතය යථාර්තයට ගැළපවීම....."

BBG031  වර්ණයෙන්..
A 3 කඩදාසිය
මත
මුද්‍රිත
ගැටළු ජාලය
ගිල ගනිමින් සිටිමි!!!
ගුදයෙන්
A+
පිටවෙන
තුරු....